Με αφορμή τον αγώνα "ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ-ΒΡΑΖΙΛΙΑ 93-89" στο "ΜΟΥΝΤΟΜΠΑΣΚΕΤ 2010" ο Τάσος Μαγουλάς, γνωστός δημοσιογράφος, έγραψε το παρακάτω άρθρο.
"Τώρα θα μιλήσουμε εμείς. Η σιωπηρή πλειοψηφία που μία πενταετία επέλεξε να μην φωνάξει ώστε να έρθει σε κόντρα με το περίφημο: θέλουμε νίκες, όχι τσίρκο. Μπήκαμε γερά, κατανοείτε και το σχήμα υπερβολής, αλλά επιτρέψτε μία αγανάκτηση μετά το Αργεντινή-Βραζιλία.
Παράλληλα με τον ενθουσιασμό των όσων μας παρουσίασαν οι λατινοαμερικανοί, ήρθε και το παράπονο. Σωστά ή λάθος όσα διαβάσετε , ο καθένας μας έχει την δική του προσέγγιση. Υπάρχει όμως μία αλήθεια: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ.
Η Ευρώπη, με εξαίρεση την Ισπανία, στην αγωνιώδη προσπάθειά της να παρουσιάσει μία διαφορετική πρόταση, να απαντήσει στις μαϊμούδες(που λέει μία προεδρική ψυχή) του ΝΒΑ, έπεσε σε τέτοια παγίδα ώστε πλέον κοιτάμε τους Αργεντινούς και τους Βραζιλιάνους με απορία. Θέλετε μία σκέψη γιατί πέφτει συνέχεια το μπάσκετ στην χώρα μας; Γιατί «κλείνει» το Μαρούσι, ο Πανελλήνιος, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα σε ΠΑΟΚ, Άρη, ΑΕΚ, Πανιώνιο; Διότι πλέον ουδείς διασκεδάζει σε έναν αγώνα μπάσκετ. Δεν προσφέρουμε θέαμα και ουσία. Μόνο ξύλο.
Πηγαίναμε στον Παπάγο παλαιότερα και ακόμα μιλάμε για τον Γκάρο, τον Παγίδα τον Κουφό, τον Λογοθέτη, τον Υφαντή. Αντίστοιχα και παιδιά από το Παγκράτι, την Δάφνη, τον Απόλλωνα Πατρών. Βλέπαμε μπάσκετ. Χαιρόμασταν. Όχι Γκοτζίλα εναντίον τυραννόσαυρου. Δεν μας ένοιαζε μόνο η νίκη. Όποιοι θέλαμε νίκες χωριζόμασταν σε Άρη-ΠΑΟΚ ή αργότερα Παναθηναϊκό-Ολυμπιακό.
Δεν ήταν οι 37 πόντοι του Σκόλα ή οι 32 του Χουέρτας που αποδεικνύουν ότι το μπάσκετ δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Είναι η νοοτροπία. Αυτόν τον αγώνα τον έχουμε δει πολλές φορές την δεκαετία του 80 και μέχρι την μέση των 90ς από το Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα(βεβαίως βεβαίως), Λιθουανία. Θα τον δούμε και στις ημέρες μας από ομάδες που έχουν δουλέψει.
Σύμφωνοι στο παρελθόν όλα πήγαιναν μία ταχύτητα πιο κάτω. Αλλά ως εκεί. Διότι καλοί μου άνθρωποι, το μπάσκετ θα είναι πάντα τεχνικό κι εγκεφαλικό σπορ. Ο Στόκτον θα νικάει τον Μπολτ σε ένα μονό. Όσο και να τρέχει όσο και να πηδάει, όταν δεν μπορεί να κάνει …αριστερό λέι απ, δεν μπορεί να σουτάρει από μέση απόσταση, δεν μπορεί να πασάρει, δεν πάει να τρέχει τα 100 μέτρα σε εννέα δεύτερα ο ένας και σε 40’΄ ο άλλος; Στο φινάλε η μπάλα πάει πιο γρήγορα από όλους.
Αυτούς τους αγώνες οι Ισπανοί τους βλέπουν κάθε σαββατοκύριακο γι αυτό τα γήπεδά τους γεμίζουν και οικονομικά αντέχουν. Διότι διασκεδάζουν. Αυτό είναι το νόημα του μπάσκετ, η διαφορά του από το ποδόσφαιρο. Η μπάλα θα είναι πάντα πιο λαϊκό σπορ, με μεγαλύτερο έρεισμα και δεν είναι λάθος. Το μπάσκετ όμως έδινε στον κόσμο την διασκέδαση, το κάτι παραπάνω, τους ήρωες.
Στην Ελλάδα το μπάσκετ πέρασε από το να είναι …για τον κόσμο, στο να εκπροσωπεί τους προπονητές. Οι ήρωες δεν φοράνε πια σορτσάκια αλλά σταυρωτά κοστούμια με τέσσερα κουμπιά. Κι επειδή οι καλοί προπονητές συνήθως υπήρξαν άθλιοι παίκτες, βγαίνουν όλα τα κόμπλεξ. Με ατάκες όπως weak side, heads out, pop out, defensive rotation, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το μπάσκετ είναι πολύ σύνθετο για να το καταλάβει ο καθένας. Σας αρέσουν οι …μάντολες;
Μην νομίσει κανείς ότι χάνουμε συνέχεια από τους Ισπανούς ή τους Αργεντινούς μόνο λόγω διαφοράς ποιότητας του Σκόλα, του Ντελφίνο, του Γκασόλ, του Ναβάρο κλπ. Όχι. Η σχολή τους τους επιβάλει να παίξουν μπάσκετ, να αφήσουν τα …καθαρόαιμα να καλπάσουν. Όχι να τους τραβάνε τα λουριά και να τα κάνουν να κλωτσάνε σαν παλιομούλαρα.
Το πιο απλό ομαδικό σπορ. Σκοράρεις, παίζεις άμυνα, νικάς. Δεν χρειάζεται επεξήγηση για τον μεγάλο παίκτη. Δεν χρειάζεται να κάνουμε ανάλυση για τον Σκόλα ή τον Ντελφίνο να εξηγούμε ότι κάνει όσα δεν φαίνονται γι αυτό είναι παικτάρα. Ο παικταράς θα βάλει 30 πόντους, όλα τα χρόνια, θα πάρει 15 ριμπάουντ, όλα τα χρόνια, θα μοιράσει 10 ασσίστ, όλα τα χρόνια, θα βάλει πέντε τρίποντα όλα τα χρόνια. Είτε στα 80ς είτε στα 90ς είτε στα 2100ς. Αυτή θα είναι η φύση του μπάσκετ. Ίσως να πέφτουν λίγο οι μέσοι όροι, να ανέβηκε το επίπεδο των …μέτριων άρα χρησιμοποιούνται περισσότεροι παίκτες, αλλά πάντα την διαφορά θα κάνουν οι παικταράδες. Αυτοί που θα είναι τέλειοι, κάθε βράδυ, στην αποστολή τους.
Ο Τζόρνταν, έγινε Κόμπε και ο Κόμπε θα γίνει Λεμπρόν. Έτσι είναι.
Όσο για την Ελλάδα; Ένα μπρα ντε φερ σε εξέλιξη και από το αποτέλεσμά του θα κρίνει το μέλλον του ίδιο του μπάσκετ στην Ελλάδα: θα νικήσουν οι προπονητές που θέλουν το μπάσκετ να αποτελεί το δικό τους χωράφι που το οργώνουν όπως θέλουν; Θα επικρατήσει ο κόσμος που θέλει να βλέπει ωραίο μπάσκετ, θεαματικό, πραγματικά ουσιαστικό; Η απάντηση θα δοθεί σε λίγα χρόνια αν θα έχουμε πρωτάθλημα ή όχι. Αν θα υπάρχουν παίκτες, όχι για 30 πόντους, αλλά έστω για 10-15.
Τα είπαμε, ξεδώσαμε, βάλτε τα βίντεο, τους σκληρούς δίσκους να γράφουν διότι έρχεται, ελπίζουμε, ΗΠΑ-Αργεντινή. Να τα βλέπουν κάποιοι και να τους φεύγει το…πικ εν ρολ από τον πίνακα."
Λοιπόν, εγώ συμφωνώ και επαυξάνω. Το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει να είναι ένα κλειστό κύκλωμα που αποτελείται κυρίως από άτομα που αποσκοπούν στο κέρδος, στη δόξα και στην επιτυχία αφήνοντας στην άκρη την ομάδα τους και μη λαμβάνοντας υπόψιν το βάρος που έχει η φανέλα. Είναι ποτέ δυνατόν παίκτης να πηγαίνει από τον Παναθηναικό στον Ολυμπιακό ή από τον Άρη στον ΠΑΟΚ και αντίστροφα? Αυτό υποστηρίζει τα όσα είπα. Αλλά και πάλι δεν ισχύει για πολλούς παίκτες. Το κακό είναι ότι πλέον το μπάσκετ έχει γίνει απολύτως επαγγελματικό από τις ηλικίες των 15 ετών και όταν φτάνεις στα 20-25 είναι η καθημερινότητά σου και η μόνη σου ασχολία οπότε το βλέπεις σα μια ρουτίνα και δεν μπορείς να το κοιτάξεις βαθύτερα. Για παράδειγμα, τα παιδιά που παίζουν στον Α.Σ. Παπάγου δεν αισθάνονται το μέγεθος που είχε η ομάδα και δεν καταλαβαίνουν πως το γήπεδο που κάνουν προπονήσεις τώρα, πριν 15-20 χρόνια ήταν απολύτως γεμάτο, με τους οπαδούς να απέχουν κυρολεκτικά μισό μέτρο από το παρκέ και δεν ξέρουν πως ανήκουν σε μία ομάδα που όταν ήταν στα "καλά" της ήταν από τις αγαπημένες των μπασκετόφιλων. Έτσι όλοι κοιτάνε να προβληθούν οι ίδιοι θεωρώντας την ομάδα τους κάτι σαν τον Άγιο Θωμά, τη Νίκη Αμαρουσίου, τον ΠΑΚ Χαλανδρίου και άλλες τέτοιες απλές ομάδες. Χρησιμοποιώ αυτό το παράγειγμα γιατί ήμουν και εγώ στη θέση αυτών των παιδιών και ξέρω πως είναι.
Επομένως, πρέπει όλοι να σταματήσουμε να βλέπουμε το άθλημα με παροπίδες γιατί μπάσκετ δεν είναι ούτε ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης, ούτε ο Παναθηναικός και η Μπαρτσελόνα, ούτε το NBA. Μπάσκετ για μένα είναι τα χιλιάδες παιδιά που παίζουν στα ανοιχτά ακόμα και με βροχη (πολλά από τα οποία είναι μεγάλα ταλέντα), οι μικρομεσαίες ομάδες για τις οποίες η νίκη έχει τεράστια αξία και οι παίκτες που παίζουν ως τα 40 τους σχεδόν απλήρωτοι γιατί απλά αγαπούν την ομάδα τους.
"Τώρα θα μιλήσουμε εμείς. Η σιωπηρή πλειοψηφία που μία πενταετία επέλεξε να μην φωνάξει ώστε να έρθει σε κόντρα με το περίφημο: θέλουμε νίκες, όχι τσίρκο. Μπήκαμε γερά, κατανοείτε και το σχήμα υπερβολής, αλλά επιτρέψτε μία αγανάκτηση μετά το Αργεντινή-Βραζιλία.
Παράλληλα με τον ενθουσιασμό των όσων μας παρουσίασαν οι λατινοαμερικανοί, ήρθε και το παράπονο. Σωστά ή λάθος όσα διαβάσετε , ο καθένας μας έχει την δική του προσέγγιση. Υπάρχει όμως μία αλήθεια: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ.
Η Ευρώπη, με εξαίρεση την Ισπανία, στην αγωνιώδη προσπάθειά της να παρουσιάσει μία διαφορετική πρόταση, να απαντήσει στις μαϊμούδες(που λέει μία προεδρική ψυχή) του ΝΒΑ, έπεσε σε τέτοια παγίδα ώστε πλέον κοιτάμε τους Αργεντινούς και τους Βραζιλιάνους με απορία. Θέλετε μία σκέψη γιατί πέφτει συνέχεια το μπάσκετ στην χώρα μας; Γιατί «κλείνει» το Μαρούσι, ο Πανελλήνιος, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα σε ΠΑΟΚ, Άρη, ΑΕΚ, Πανιώνιο; Διότι πλέον ουδείς διασκεδάζει σε έναν αγώνα μπάσκετ. Δεν προσφέρουμε θέαμα και ουσία. Μόνο ξύλο.
Πηγαίναμε στον Παπάγο παλαιότερα και ακόμα μιλάμε για τον Γκάρο, τον Παγίδα τον Κουφό, τον Λογοθέτη, τον Υφαντή. Αντίστοιχα και παιδιά από το Παγκράτι, την Δάφνη, τον Απόλλωνα Πατρών. Βλέπαμε μπάσκετ. Χαιρόμασταν. Όχι Γκοτζίλα εναντίον τυραννόσαυρου. Δεν μας ένοιαζε μόνο η νίκη. Όποιοι θέλαμε νίκες χωριζόμασταν σε Άρη-ΠΑΟΚ ή αργότερα Παναθηναϊκό-Ολυμπιακό.
Δεν ήταν οι 37 πόντοι του Σκόλα ή οι 32 του Χουέρτας που αποδεικνύουν ότι το μπάσκετ δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Είναι η νοοτροπία. Αυτόν τον αγώνα τον έχουμε δει πολλές φορές την δεκαετία του 80 και μέχρι την μέση των 90ς από το Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα(βεβαίως βεβαίως), Λιθουανία. Θα τον δούμε και στις ημέρες μας από ομάδες που έχουν δουλέψει.
Σύμφωνοι στο παρελθόν όλα πήγαιναν μία ταχύτητα πιο κάτω. Αλλά ως εκεί. Διότι καλοί μου άνθρωποι, το μπάσκετ θα είναι πάντα τεχνικό κι εγκεφαλικό σπορ. Ο Στόκτον θα νικάει τον Μπολτ σε ένα μονό. Όσο και να τρέχει όσο και να πηδάει, όταν δεν μπορεί να κάνει …αριστερό λέι απ, δεν μπορεί να σουτάρει από μέση απόσταση, δεν μπορεί να πασάρει, δεν πάει να τρέχει τα 100 μέτρα σε εννέα δεύτερα ο ένας και σε 40’΄ ο άλλος; Στο φινάλε η μπάλα πάει πιο γρήγορα από όλους.
Αυτούς τους αγώνες οι Ισπανοί τους βλέπουν κάθε σαββατοκύριακο γι αυτό τα γήπεδά τους γεμίζουν και οικονομικά αντέχουν. Διότι διασκεδάζουν. Αυτό είναι το νόημα του μπάσκετ, η διαφορά του από το ποδόσφαιρο. Η μπάλα θα είναι πάντα πιο λαϊκό σπορ, με μεγαλύτερο έρεισμα και δεν είναι λάθος. Το μπάσκετ όμως έδινε στον κόσμο την διασκέδαση, το κάτι παραπάνω, τους ήρωες.
Στην Ελλάδα το μπάσκετ πέρασε από το να είναι …για τον κόσμο, στο να εκπροσωπεί τους προπονητές. Οι ήρωες δεν φοράνε πια σορτσάκια αλλά σταυρωτά κοστούμια με τέσσερα κουμπιά. Κι επειδή οι καλοί προπονητές συνήθως υπήρξαν άθλιοι παίκτες, βγαίνουν όλα τα κόμπλεξ. Με ατάκες όπως weak side, heads out, pop out, defensive rotation, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το μπάσκετ είναι πολύ σύνθετο για να το καταλάβει ο καθένας. Σας αρέσουν οι …μάντολες;
Μην νομίσει κανείς ότι χάνουμε συνέχεια από τους Ισπανούς ή τους Αργεντινούς μόνο λόγω διαφοράς ποιότητας του Σκόλα, του Ντελφίνο, του Γκασόλ, του Ναβάρο κλπ. Όχι. Η σχολή τους τους επιβάλει να παίξουν μπάσκετ, να αφήσουν τα …καθαρόαιμα να καλπάσουν. Όχι να τους τραβάνε τα λουριά και να τα κάνουν να κλωτσάνε σαν παλιομούλαρα.
Το πιο απλό ομαδικό σπορ. Σκοράρεις, παίζεις άμυνα, νικάς. Δεν χρειάζεται επεξήγηση για τον μεγάλο παίκτη. Δεν χρειάζεται να κάνουμε ανάλυση για τον Σκόλα ή τον Ντελφίνο να εξηγούμε ότι κάνει όσα δεν φαίνονται γι αυτό είναι παικτάρα. Ο παικταράς θα βάλει 30 πόντους, όλα τα χρόνια, θα πάρει 15 ριμπάουντ, όλα τα χρόνια, θα μοιράσει 10 ασσίστ, όλα τα χρόνια, θα βάλει πέντε τρίποντα όλα τα χρόνια. Είτε στα 80ς είτε στα 90ς είτε στα 2100ς. Αυτή θα είναι η φύση του μπάσκετ. Ίσως να πέφτουν λίγο οι μέσοι όροι, να ανέβηκε το επίπεδο των …μέτριων άρα χρησιμοποιούνται περισσότεροι παίκτες, αλλά πάντα την διαφορά θα κάνουν οι παικταράδες. Αυτοί που θα είναι τέλειοι, κάθε βράδυ, στην αποστολή τους.
 |
| Αυτός είναι ο παικταράς. |
Ο Τζόρνταν, έγινε Κόμπε και ο Κόμπε θα γίνει Λεμπρόν. Έτσι είναι.
Όσο για την Ελλάδα; Ένα μπρα ντε φερ σε εξέλιξη και από το αποτέλεσμά του θα κρίνει το μέλλον του ίδιο του μπάσκετ στην Ελλάδα: θα νικήσουν οι προπονητές που θέλουν το μπάσκετ να αποτελεί το δικό τους χωράφι που το οργώνουν όπως θέλουν; Θα επικρατήσει ο κόσμος που θέλει να βλέπει ωραίο μπάσκετ, θεαματικό, πραγματικά ουσιαστικό; Η απάντηση θα δοθεί σε λίγα χρόνια αν θα έχουμε πρωτάθλημα ή όχι. Αν θα υπάρχουν παίκτες, όχι για 30 πόντους, αλλά έστω για 10-15.
Τα είπαμε, ξεδώσαμε, βάλτε τα βίντεο, τους σκληρούς δίσκους να γράφουν διότι έρχεται, ελπίζουμε, ΗΠΑ-Αργεντινή. Να τα βλέπουν κάποιοι και να τους φεύγει το…πικ εν ρολ από τον πίνακα."
Λοιπόν, εγώ συμφωνώ και επαυξάνω. Το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει να είναι ένα κλειστό κύκλωμα που αποτελείται κυρίως από άτομα που αποσκοπούν στο κέρδος, στη δόξα και στην επιτυχία αφήνοντας στην άκρη την ομάδα τους και μη λαμβάνοντας υπόψιν το βάρος που έχει η φανέλα. Είναι ποτέ δυνατόν παίκτης να πηγαίνει από τον Παναθηναικό στον Ολυμπιακό ή από τον Άρη στον ΠΑΟΚ και αντίστροφα? Αυτό υποστηρίζει τα όσα είπα. Αλλά και πάλι δεν ισχύει για πολλούς παίκτες. Το κακό είναι ότι πλέον το μπάσκετ έχει γίνει απολύτως επαγγελματικό από τις ηλικίες των 15 ετών και όταν φτάνεις στα 20-25 είναι η καθημερινότητά σου και η μόνη σου ασχολία οπότε το βλέπεις σα μια ρουτίνα και δεν μπορείς να το κοιτάξεις βαθύτερα. Για παράδειγμα, τα παιδιά που παίζουν στον Α.Σ. Παπάγου δεν αισθάνονται το μέγεθος που είχε η ομάδα και δεν καταλαβαίνουν πως το γήπεδο που κάνουν προπονήσεις τώρα, πριν 15-20 χρόνια ήταν απολύτως γεμάτο, με τους οπαδούς να απέχουν κυρολεκτικά μισό μέτρο από το παρκέ και δεν ξέρουν πως ανήκουν σε μία ομάδα που όταν ήταν στα "καλά" της ήταν από τις αγαπημένες των μπασκετόφιλων. Έτσι όλοι κοιτάνε να προβληθούν οι ίδιοι θεωρώντας την ομάδα τους κάτι σαν τον Άγιο Θωμά, τη Νίκη Αμαρουσίου, τον ΠΑΚ Χαλανδρίου και άλλες τέτοιες απλές ομάδες. Χρησιμοποιώ αυτό το παράγειγμα γιατί ήμουν και εγώ στη θέση αυτών των παιδιών και ξέρω πως είναι.
Επομένως, πρέπει όλοι να σταματήσουμε να βλέπουμε το άθλημα με παροπίδες γιατί μπάσκετ δεν είναι ούτε ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης, ούτε ο Παναθηναικός και η Μπαρτσελόνα, ούτε το NBA. Μπάσκετ για μένα είναι τα χιλιάδες παιδιά που παίζουν στα ανοιχτά ακόμα και με βροχη (πολλά από τα οποία είναι μεγάλα ταλέντα), οι μικρομεσαίες ομάδες για τις οποίες η νίκη έχει τεράστια αξία και οι παίκτες που παίζουν ως τα 40 τους σχεδόν απλήρωτοι γιατί απλά αγαπούν την ομάδα τους.
